Menu główne:
Возвращение
Николай Гумилёв
Анне Ахматовой
Я из дому вышел, когда все спали,
Мой спутник скрывался у рва в кустах,
Наверно, наутро меня искали,
Но было поздно, мы шли в полях.
Мой спутник был желтый, худой, раскосый,
О, как я безумно его любил!
Под пестрой хламидой он прятал косу,
Глазами гадюки смотрел и ныл.
О старом, о странном, о безбольном,
О вечном слагалось его нытье,
Звучало мне звоном колокольным,
Ввергало в истому, в забытье.
Мы видели горы, лес и воды,
Мы спали в кибитках чужих равнин,
Порою казалось — идем мы годы,
Казалось порою — лишь день один.
Когда ж мы достигли стены Китая,
Мой спутник сказал мне: "Теперь прощай.
Нам разны дороги: твоя — святая,
А мне, мне сеять мой рис и чай".
На белом пригорке, над полем чайным,
У пагоды ветхой сидел Будда.
Пред ним я склонился в восторге тайном.
И было сладко, как никогда.
Так тихо, так тихо над миром дольным,
С глазами гадюки, он пел и пел
О старом, о странном, о безбольном,
О вечном, и воздух вокруг светлел.
Powrót
Przekład: Tadeusz Rubnikowicz
Annie Achmatowej
Wyszedłem z domu, kiedy wszyscy spali,
Mój kompan krył się, gdzie nad rowem krzak,
Na pewno o poranku mnie szukali,
Za późno, już polami wiódł nasz szlak.
Kompan był żółty, chudy, w dal wpatrywał,
O, godny uwielbienia był to mąż!
Pod pstrą chlamidą warkocz skrywał,
Miał oczy żmii i biadolił wciąż.
O dawnym, dziwnym, bezbolesnym,
O wiecznym było to jęczenie,
Dźwięczało dzwonem bezlitosnym,
Wtrącało w błogość, w zamroczenie.
Podróż w widoki była przebogata
W kibitkach obcych równin morzył sen,
Czasem zdawało – wędrujemy lata,
Zdawało czasem -
Kiedy nas chińskie powitały progi,
Mój kompan rzekł: „Żegnam cię druhu mój.
Od chwili tej już różne nasze drogi:
Twoja, to świętość, moja – chłopski znój”.
Na górze białej, z polem herbacianym,
Przy pagodzie lichej siedział Budda.
Przed nim się skłoniłem w zachwycie tajnym.
I chwila ta była przecudna.
Tak cicho, tak cicho nad światem grzesznym,
Z oczyma żmii, on śpiewał rad
O dawnym, dziwnym, o bezbolesnym,
O wiecznym, i wokół pojaśniał świat.