Pamiętasz... - Rosyjska dusza

Idź do spisu treści

Menu główne:

Pamiętasz...

Mikołaj Gumilew

Ты помнишь…
Николай Гумилёв

Ты помнишь дворец великанов,
В бассейне серебряных рыб,
Аллеи высоких платанов
И башни из каменных глыб?

Как конь золотистый у башен,
Играя, вставал на дыбы,
И белый чепрак был украшен
Узорами тонкой резьбы?

Ты помнишь, у облачных впадин
С тобою нашли мы карниз,
Где звезды, как горсть виноградин,
Стремительно падали вниз?

Теперь, о скажи, не бледнея,
Теперь мы с тобою не те,
Быть может, сильней и смелее,
Но только чужие мечте.

У нас, как точеные, руки,
Красивы у нас имена,
Но мертвой, томительной скуке
Душа навсегда отдана.

И мы до сих пор не забыли,
Хоть нам и дано забывать,
То время, когда мы любили,
Когда мы умели летать.


Pamiętasz…
Przekład: Tadeusz Rubnikowicz

Pamiętasz ten pałac tytanów,
Tam, gdzie basen z rybami był,
Aleje wysokich platanów
I w tle wieże z kamiennych brył?

Jak koń złotogrzywy przy wieżach,
Wykrzesywał spod kopyt skry,
I czaprak z frędzlami po brzegach
Wzorami się mienił i skrzył?

Pamiętasz, jak między chmurami
Karnisza ujrzeliśmy cień,
Skąd gwiazdy winnymi gronami
Spadały, gdy kończył się dzień?

A teraz mówimy otwarcie,
Zmienił nas wartki bieg zdarzeń,
Być może, jesteśmy już twardzi,
Ale dalecy od marzeń.

Choć nadal cudowni my ludzie,
Ładne imiona i ciała,
Lecz martwej, nużącej nas nudzie
Dusza na zawsze oddana.

I obyśmy nie zapomnieli,
Bo pamięć figle chce płatać,
Ten czas, gdy tak bardzo kochali,
Kiedy umieliśmy latać.


 
Wróć do spisu treści | Wróć do menu głównego